BİR ÇOCUĞUN DUASINDA OLMAK…

Uzaklarda bir savaş yaşanıyordu. Gazetelerden okuduğumuz, televizyonlardan izlediğimiz; aslında çok yakınımızda, evimizin içinde ama bir o kadar da uzağımızda olan bir savaş...
İnsanların evleri yoktu biliyorduk, ama hiçbir şeye sahip olamamanın ne anlama geldiğini bilmiyorduk. İnsanlar açtı, evet bunu da biliyorduk; ama açlık dediğimiz şeyin ne denli bir acı olduğunu bilmiyorduk. İnsanların anneleri, babaları, çocukları, akrabaları ölüyordu. Biz, ölüm haberlerini her gün duyuyorduk; ama ölümün arkasında bıraktığı boşluğun bu kadar doldurulamaz olduğunu bilmiyorduk. Velhasıl televizyonlar, gazeteler bize savaşın kemmiyetini söylüyordu ama keyfiyetini söylemiyordu...

Rahma Austria ile çıktığımız bu kısa yolculukta, kutlu kurban yolculuğunda aslında ne kadar çok yol almamız gerektiğini gördük. Yıllardır insanlar mülteci kamplarında yaşıyordu. Lübnan’ daki kamplarda yaşayan Filistinli nesiller artık ev kavramını unutmuştu. Yüzlerce kablonun, su borularının arasında çocuklar oyun oynuyordu, bu oyunun ölüm oyunu olduğunu bilmeden... Kurban yardımlarını alan Suriyeli kadınların yüzlerinde mahcubiyet, çocuklarınkindeyse sevinç vardı. Diğer çocukların beğenip yüzüne bakmayacağı oyuncaklar onlar için hazine değerindeydi. Hallerine şükrediyorlardı, her türlü imkansızlığın, sefaletin içinde tevekkülün ne demek olduğunu gördük.
Savaşın hiç bitmediği coğrafyalarda, insanlar savaş psikolojisiyle yaşamayı öğrenmişti. Şehirlerin etrafında görünmez duvarlar vardı, insanları bu hapishaneye mahkum eden. Hürriyet nedir asıl orada öğrendik, bizim çokça tekrarladığımız tekerlemeler gibi bir şey olmadığını da...
Mülteci olmak, bir şehre tutunamamak demekti. Yeryüzünde geçerli bir kimliğinin olmaması, isminin hiçbir kayıtta bulunmaması... Büyük çabalarla elde ettiğin diplomanın, aldığın eğitimin elinde kocaman bir boşluğa dönüşmesi demekti; 65 mesleğin hükümsüz olması. Savaştan kaçıp geldiğin topraklarda yeni bir hayat savaşının başlaması...
Evler gördük çatısı olmayan, çocuklar gördük babası olmayan, teyzeler gördük bir ömrün acısını yüzündeki her bir çizgide ayrı ayrı yaşayan... Ve bir kez daha ne kadar çok yol almamız gerektiğini gördük. Yardıma muhtaç, evsiz, kimsesiz ne kadar çok çocuk olduğunu...
Biz ne kadar ellerinden tutarsak, onların da o kadar hayata tutunacağını... Bir çocuğun duasında olmanın paha biçilemez bir mutluluk olduğunu...
Melike Beşer Tek